زلف بر باد مده

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم

ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم

رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم

قد بر افراز که از سرو کنی ازادم

شهره ی شهر مشو تا ننهم سر در کوه

شور شیرین منما تا نکنی فریادم

می مخور با همه کس تا نخورم خونه جگر

سرمکش تا نکشد سربه فلک فریادم

زلف را حلقه مکن تا نکنی در بندم

طره را تاب مده تا ندهی بر بادم

یاربیگانه مشو تا نبری از خویشم

غم اغیار مخورتا نکنی ناشادم

شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی مارا

یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم

رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس

تا خاک در در اصف نرسد فریادم

چون فلک سیر مکن تا نکشی حافظ را

رام شو تا بدهد طالع فرخ دادم

حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی

من از ان روز که در بنده توام ازادم

حافظ