شعر و شاعران نامدار

تو را می خواهم  و دانم  که هرگز

به کام دل در اغوشت نگیرم

تویی ان اسمان صاف و روشن

من این کنج قفس مرغی اسیرم

فروغ فروخ زاد

این طرف مشتی صدف انجا کمی گل ریخته

موج ماهی های عاشق را به ساحل ریخته

بعد از این در جام ما تصویر ابر تیره ایست

بعد از این در جام دریا ماه کامل ریخته

فاضل نظری

زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی بینم

بر این تکرار در تکرار پایانی نمی بینم

به دنبال خودم چون گردبادی خسته می گردم

ولی از خویش جز گردی به دامان نمی بینم

فاضل نظری

درد عشقی کشیده ام که مپرس

زهرهجری چشیده ام که مپرس

گشته ام در جهان و اخرکار

دلبری بر گزیده ام که مپرس

حافظ شیرازی

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم

ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم

رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم

قد بر افراز که از سرو کنی ازادم

شهره ی شهر مشو تا ننهم سر در کوه

شور شیرین منما تا نکنی فریادم

حافظ

می شود در ساحل امید

یک نگاه تازه دید

می شود در انتهای یک نبرد

بی رمق بود ولی خندید

سید همایون توکلی

سلامی می دهم اما دلم را

نخواهم داد با تکه کلامی

می خواهم دلم تنها بماند

که قدر ان که در راه است را بهتر بداند

در کنار پنجره تنها نشستم

چشم به راه تو نشستم

سید همایون توکلی

هزاران بار می پرسم ز خویش

ارزوی قلبیت ای مرد چیست ؟

با تمام حس و حال و مستیم

پاسخی زیبا ولی دیوانه وار می دهم...

سید همایون توکلی

بی تو مهتاب شبی باز ازان کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تولبریز شدازجام وجودم

شدم ان عاشق دیوانه که بودم

فریدون مشیری

چه می جویم در این تاریکی ژرف ؟

چه می گویم میان زاری و اه ؟

چه می نالم نه درمان دارد این درد

چه می پویم  نه پایان دارد این راه

فریدون مشیری